Τον Κώστα Σημίτη τον γνώρισα το 1997 όταν είχε έρθει για να κόψει την κορδέλα στο τότε νεοκτισθέν Δημαρχείο Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης, το οποίο με τα οικονομικά δεδομένα της τότε εποχής είχε κοστίσει όσο 10 περίπου πολυκατοικίες!
Μετά τα εγκαίνια του Δημαρχείου, ο τότε Πρωθυπουργός μαζί με την κουστωδία του επιβιβάστηκε σε ένα ενοικιασμενο λεωφορείο και κάθισε στη πρώτη θέση μπροστά στην πόρτα, έξω από το λεωφορείο είχαν μαζευτεί διάφοροι ενήλικες και πιτσιρικάδες που τον “ξεπροβόδιζαν” κουνώντας τα χέρια τους σα Πυγμαίοι Ιθαγενείς!
Πίσω – πίσω καθόμουν και παρατηρούσα όπως πάντα, άλλωστε αυτή ήταν και η εργασία μου επί 25 ολόκληρα χρόνια μέχρι και σήμερα (Λίγες μέρες έμειναν για να ησυχάσω από αυτή την ευθύνη), Ο κος Σημίτης τους κοιτούσε με ένα “γλυκό χαμόγελο”, κάποια στιγμή τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, η “συνεννόηση” ήταν άμεση!
Απο εκείνη τη στιγμή είχα καταλάβει πολλά που ίσως πριν δεν είχα παρατηρήσει ή δεν ήθελα να παρατηρήσω, πολλά για το πλήθος, τη μάζα, τον λαό και όχι μόνο.
Εκφράζω τα ειλικρινή συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του εκλιπόντος Πρωθυπουργού και προσεύχομαι για την ανάπαυση της ψυχής του.
