Μία ημέρα το 2013 περπατούσαμε στο δρόμο μαζί με τη γυναίκα μου όταν περνώντας από την οδό Αγίας Σοφίας, στην είσοδο ενός κτηρίου είδαμε πως καθόταν ένα μικρό γατάκι με ένα ύφος πραγματικά ενοχλημένο!
Σα να λέει “Θεέ μου που γεννήθηκα;”
Το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ σχεδόν κάθε μέρα!
Χωρίς δεύτερη σκέψη το έπιασα και το πήρα μαζί μου.
Το πήγαμε στο γραφείο που είχαμε στην οδό Κομνηνών και στο οποίο γραφείο είχα βάλει δύο καναπέδες στους οποίους κάποια στιγμές “στην άρεσαν”την έπεφτα ” για ύπνο όντας πολύ κουρασμένος από το τρέξιμο της ημέρας, έτσι καμία ωρίτσα για να χαλαρώσει λίγο το μυαλό και να γεμίσουν οι μπαταρίες…
Όντως εκείνη την ημέρα ξάπλωσα στον καναπέ και πήρα αγκαλιά το μικρό γατάκι και αυτό άρχισε να πουρπουνίζει στην αγκαλιά μου και έπεσε για ύπνο πραγματικά ευτυχισμένο.
Η Πουρπούνα -όπως την ονομάσαμε- πέρασε μαζί μας 11 ολόκληρα και ευτυχισμένα χρόνια ενώ τελευταία είχε γίνει γάτα του χωριού, αφού την είχαμε μεταφέρει στο σπίτι μας εκεί.
Σήμερα η Πουρπούνα πέρασε και αυτή η στην αιωνιότητα, έφυγε από τις αγκαλιές μας και δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας.
Ο Θεός δεν αναπαύει μόνο του ψυχές των ανθρώπων αλλά και των ζώων γι αυτό εύχομαι να αναπαύσει και την ψυχή της μικρής Πουρπούνας μας.
Σημείωση Πουρπούνα να τη ονομάσαμε γιατί πουρπούνιζε συνέχεια όταν μας έκανε αγάπες,
