Στα ύψη η τιμή του ελαιόλαδου – Αναστήθηκε ο Γερο – Λαδάς!

Του Δημήτρη Βαλάντη Καραμπουρούνη

Στη Γαλλοιταλική κινηματογραφική παραγωγή “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” του 1957 σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν, που είναι βασισμένη στο ομώτιτλο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, συναντάμε τον χαρακτήρα του “Γερο – Λαδά” τον οποίο υποδύθηκε ο μεγάλος ηθοποιός της χώρας μας Δήμος Σταρένιος με μεγάλη επιτυχία.

Ο Γέρο – Λαδάς έμεινε στο μυαλό όσων είχαν δει την ταινία ως ο τσιγκούνης γέρος, ο μαυραγορίτης ο οποίος θα πουλούσε ακόμα και ένα σαλάμι έναντι ενός οικοπέδου.

Αυτές τις εποχές λοιπόν έχουμε αρχίσει να ξαναζούμε με την φτωχοποίηση του συνόλου των κατοίκων της χώρας μας από τις συνεχόμενες ανατιμήσεις των προϊόντων και την συνεχόμενη στάση -σχεδόν- των ημερομισθίων όταν αυτά υπάρχουν…

Έχουμε μία ολόκληρη γενιά που φτωχοποιείται αλλά κάποιοι άλλοι γέρο – Λαδαδες τα “οικονομάνε” χοντρά εις βάρος των Καταναλωτών και με τα προσχήματα των πολέμων, της ακρίβειας, της έλλειψης και άλλων δύο χιλιάδων δικαιολογιών.

Αναστήθηκε λοιπόν ο χαρακτήρας του γέρο – Λαδά.

Η “Αμερικανοποίηση” της χώρας μας είναι σε τελικά στάδια αφού γινόμαστε σα το κέντρο της Νέας Υόρκης σε ολόκληρη τη χώρα!

Στο οποίο βλέπεις ανθρώπους να γυρνάνε αριστερά και δεξιά πεινασμένοι, τα προϊόντα να αγγίζουν τα 10 δολάρια το καθένα στην φθηνότερη τιμή τους και τα μεροκάματα να μην υπάρχουνε ούτε για αστείο!

Δηλαδή μια κοινωνία μόνο δύο ταχυτήτων.

Ή θα έχεις λεφτά ή δεν θα έχεις ή θα είσαι από τη μεριά που θα “‘κονομάνε” ή θα είσαι από την άλλη μεριά που θα είσαι το… “Κορόιδο του χωριού”, εκτός και αν είσαι δημόσιος υπάλληλος που στην ταινία τότε δεν υπήρχαν γιατί τότε ήταν προσβολή να είναι κάποιος δημόσιος υπάλληλος ενώ σήμερα όλη η χώρα είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή τουλάχιστον θέλουνε να γίνουν.

Η Ελλάδα θα μπορούσε άλλωστε να σχηματιστεί μέσα στο “νοσηρό” μυαλό μου ως μία τεράστια αγελάδα με 5,5 εκατομμύρια βυζιά από τα οποία τρέφονται 5,5 εκατομμύρια δημόσιοι υπάλληλοι νυν και συνταξιούχοι.

Τι θα γίνει όμως με αυτή την κατάσταση;

Που οδηγείται ο φτωχοποιημένος;

Μήπως στο να αναγκάζεται να καταναλώσει τα επερχόμενα τρόφιμα από ζωύφια τα οποία θα είναι πολλάκις φθηνότερα από τα κανονικά τρόφιμα που ξέραμε μέχρι σήμερα ως ανθρώπινο είδος;

Τι προσπαθούν να πετύχουν και ποιοι;

Αλλά τι κάθομαι και γράφω;

Ποιός θα ασχοληθεί με όλα αυτά;

Εμείς έχουμε σημαντικότερα προβλήματα να λύσουμε όπως το πώς να βάλουμε το παιδί μας να δουλέψει οκτάμηνο στο δήμο.

Ας ζητήσουμε λοιπόν τώρα που μπορούμε και είναι και παραμονές δημοτικών εκλογών από οποίον μπορούμε να βολεψουμε το παιδάκι μας…

Τι μας νοιάζει εμάς το μέλλον έτσι κι αλλιώς εμείς δε το καταδικάσαμε; Εμείς δε το σκοτώσαμε; Εμείς το παραχώσαμε;

Κι ας έχει πάει το λάδι 10 ευρώ το μπουκάλι…

Θα το πληρώσουμε κι αυτό θα το ξεχάσουμε άλλωστε και σε 3,5 δευτερόλεπτα αφού η μνήμη μας έχει φτάσει να είναι η μισή από του χρυσόψαρου…

Εβίβα!